Blokgroottedebat

Achtergrond

Het Bitcoin-netwerk voegt transacties samen in blokken die ongeveer elke tien minuten op het netwerk worden vrijgegeven. Door elke node binnen het Bitcoin-netwerk moeten deze transactiegegevens binnen het blok worden gedownload en geverifieerd.

De maximale blokgrootte van Bitcoin beperkt de hoeveel informatie die per 10 minuten in de blockchain wordt vastgelegd: het maximaal aantal "on-chain" transacties die verwerkt kunnen worden. Daarmee dicteert de waarde van de parameter ‘maximale blokgrootte’ de transactie doorvoer van de basislaag.

Maar OOK bepaalt het de systeemvereisten voor een Node om deel te nemen aan Bitcoin. Immers: grote blokken maken dat de ledger veel sneller groeit en daardoor CPU, opslag- en netwerk-kosten moeten meegroeien voor elke individuele node.

Met de groei van het gebruik van het bitcoin netwerk kwam er een moment waarom vaste ‘maximum block size limit’ van 1MB een beperking werd. Het aanbod van transacties was te groot om te verwerken waardoor de wachttijden opliepen (check mempool) en de transactiekosten toenamen.

Perspectief

Het gaat hierbij om het verwerken van transacties op de Bitcoin-basis laag. Ook in het bekende, reguliere betalingsnetwerk worden betalingen ‘opgespaard’ om later op de basislaag vast te worden gelegd. Satoshi maakte een vergelijking met het Visa netwerk:

Het bestaande Visa-creditcardnetwerk verwerkt wereldwijd ongeveer 15 miljoen internetaankopen per dag. Bitcoin kan al veel groter schalen dan dat met bestaande hardware voor een fractie van de kosten. Het bereikt nooit echt een schaalplafond. Als u geïnteresseerd bent, kan ik de manieren bespreken waarop het met extreme omvang om zou kunnen gaan.

— Satoshi Nakamoto, April 2009

Twee scenario’s

De meest voor de hand liggende stap was om de blocksize te verhogen, maar omdat dat zwaardere eisen aan de nodes zou stellen, zouden minder nodes het bitcoin-protocol gaan draaien waardoor de (noodzakelijke) decentralisatie onder druk zou komen te staan. Een alternatief werd gezocht in de technologie. Maar er ontstonden twee kampen:

Voorstanders van vergroten Blocksize

Voorstanders van het vergroten van de blokgrootte voeren vooral één reden aan om de blokgrootte te vergroten: capaciteit. Als bitcoin een bruikbare wereldmunt wil worden, dan moet het genoeg transactiecapaciteit hebben om aan de behoeften van zijn gebruikers te voldoen, nu en in de toekomst. En niet verhogen geeft ook een risico dat een alternatieve blockchain de positie van Bitcoin zou kunnen overnemen.

Voorstanders stellen bovendien dat grotere blokken geen nadelige invloed hebben op decentralisatie. Met een grotere blokgrootte zou het netwerk meer gebruikers kunnen accommoderen tegen goedkopere tarieven - en zo meer partijen verleiden om mee te doen.

Tegenstanders van het verhogen

Tegenstanders stellen dat het verhogen van de blokgroottelimiet slechts tijdelijke verlichting biedt, en de decentralisatie schaadt door de kosten van deelname te verhogen.

Inspanningen kunnen beter besteed kunnen worden aan het optimaliseren van de blokruimte die we al hebben. Ze zijn voorstander van het ontwikkelen van schaaloplossingen die (kleine) transacties buiten de keten brengen.

Tegenstanders geloven dat de belangrijkste waarde van Bitcoin ligt in zijn censuurbestendigheid. Om controle [lees: aanvallen] van overheidsinstanties, mining-kartels en andere tegenstanders te ontlopen, moet het systeem zo gedecentraliseerd mogelijk zijn, zodat er geen ‘single point of failure / control’ is. Daarom moeten de systeemeisen om deel te nemen laag worden gehouden.

De technische oplossingsrichting

De technische oplossingsrichting werd gezocht vanuit de developers in een voorstel genaamd Segregated Witness (SegWit), een backward compatibele (*de oude en de nieuwe versie blijven werken, geen geforceerde update nodig). Door de transacties en de handtekeningen te splitsen werd extra ruimte gecreëerd in de blokken & nieuwe mogelijkheden introduceert voor toekomstige schaalverbeteringen, en ook de kostenberekening verandert om bloat te helpen bestrijden.

Grote blokkers maken zich zorgen dat het activeren van SegWit, vooral zonder dat het gepaard gaat met een eenvoudige vergroting van de blokgrootte te beperkte update zou zijn. Vooral een aantal grote miners weigerden maandenlang SegWit te activeren zonder een toename in de blokgrootte.

Compromis ?

Compromisinspanningen hebben twee ondertekende overeenkomsten opgeleverd in een poging de impasse te doorbreken:

• de overeenkomst van Hongkong in februari 2016 (SegWit plus verhogen naar 2MB), Hong Kong agreement
• de overeenkomst van New York (NYA) in mei 2017 New York Agreement (NYA)

Deze voorstellen werden niet geaccepteerd. Met name de NYA (waar grote partijen samenkwamen) werd gezien als een aanval omdat dit een vergadering achter gesloten deuren werd bepaald.

Conflict

Verschillen in prioriteiten en visies hebben al geleid tot een permanente splitsing in de gemeenschap. Op 1 augustus 2017 lanceerde een minderheid van mijnwerkers en exchanges, ontstemd over de prioritering van SegWit en het gebrek aan beweging in de blokgrootte, Bitcoin Cash.

Vanaf dat moment waren er dus 2 parallelle netwerken: naast het Bitcoin ‘Core’ netwerk (met de Segwit oplossing) en Bitcoin Cash (met grotere blokken)

Resultaat

Bij de afsplitsing van Bitcoin Cash was niet duidelijk welke richting miners, ontwikkelaars en gebruikers van het Bitcoin netwerk zouden kiezen. Inmiddels is gebleken dat Bitcoin Core de winnaar is en de oplossingen om de schaalbaarheid van het netwerk te vergroten door layer-2 oplossingen (Lightning) en sidechains erg succesvol zijn. Het aantal transactie binnen het Bitcoin Cash netwerk (dat nog steeds draait) is slechts een fractie van de transacties op het Bitcoin Core netwerk.